ชีวิตไม่มีคำว่าสายเกินไปสำหรับการเริ่มต้นใหม่
เคยคิดบ้างไหม...ทำไม
ทหารต้องถือปืนและแต่งชุดแบบนี้
เคยคิดบ้างไหม...ทำไม
นักเรียนต้องตัดผมเกรียนและแต่งชุดแบบนี้
"ทุกอย่างมันมีกฏ มีเงื่อนไขของมัน ชีวิตเราก็เช่นกันเราก็มีเงื่อนไขของเรา เงื่อนไขของเราจะแตกต่างออกไปจากคนอื่นก็ไม่เห็นจะแปลกเลย ขอเพียงเราทำตามเงื่อนไขของเราเท่านั้นเอง"
ผมเป็นเด็กชนเผ่าคนหนึ่งที่มีเงื่อนไขชีวิตเหมือนกับเด็กคนอื่นๆ จากเด็กที่มาจากหุบเขาที่ห่างไกลจากเมืองและตัดสินใจออกจากหุบเขาและเข้าไปสู่เมือง ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความฝันของตนเองและความหวังของพ่อแม่ของเขาด้วย โดยที่พ่อแม่ไม่ได้วางเงื่อนไขให้เขาอย่างเป็นระบบระเบียบมากนัก เพียงแต่พ่อแม่ก็มีความหวังในตัวลูกของเขาอยู่บ้างเหมือนกับพ่อแม่ทั่วๆ ไป ที่มีความหวังจากลูกของเขาเอง และเงื่อนไขอันหนึ่งที่พ่อแม่ได้ตั้งให้กับเขาคือการเป็นคนดีของสังคมและเป็นเด็กที่เคารพเชื่อฟังพ่อแม่และผู้ใหญ่ นี้เป็นเงื่อนไขที่พ่อแม่ตั้งให้กับเขา
ผมเป็นเด็กที่มาจากหุบเขาและเข้าสู่เมืองที่เต็มเปี่ยมด้วยความฝันและความหวังเล็กๆ จากพ่อแม่ เหมือนกับพ่อแม่ของเด็กคนอื่นๆ ที่มีความหวังจากลูก และความฝันของผมก็เหมือนกับเด็กๆ ทั่วไป พูดง่ายๆ คือเห็นเพื่อนมีความฝันที่จะเป็นสิ่งนั้นก็อยากเป็นเหมือนเขา เมื่อเวลาผ่านไปนานเข้าความฝันก็เปลี่ยนไปบ้างจากที่อยากเป็นอันนี้มาเป็นอีกอันหนึ่ง
สิ่งหนึ่งที่พ่อแม่บอกกับผมเสมอๆ คือ ถึงแม้เราจะอยู่ที่ไหนเป็นอะไรเราก็ต้องมีเงื่อนไขให้กับตนเอง เช่น ถ้าเป็นนักบวช เราก็ต้องมีเงื่อนไข คือ มีกฎ ระเบียบ มีวินัย ที่จะทำให้เราแตกต่างจากคนอื่น เพราะเราเป็นคนของพระเป็นผู้ศักดิ์สิทธิ์ แต่ถ้าเรามีครอบครัว เราก็ต้องมีเงื่อนไขเหมือนกัน คือ มีพันธนาการของชีวิต ต้องทำมาหากิน ต้องเลี้ยงดูครอบครัว เป็นตัวอย่างที่ดีให้กับลูกหลาน เพราะฉะนั้น จะอยู่ไหนจะเป็นอะไรก็มีเงื่อนไข เป็นพระก็มีเงื่อนไข เป็นฆราวาสก็มีเงื่อนไขเหมือนกัน จะอยู่ตรงไหนมีเงื่อนไขทั้งนั้นจะรับราชการทหารเขาก็มีเงื่อนไขของทหาร จะเป็นพลเรือนก็มีเงื่อนไขของพลเรือน
"เงื่อนไขมีไว้เพื่อบอกเรา ชี้ทาง ให้กับเราเมื่อคราวเราหลงผิด เป็นสิ่งที่เตือนเราและทุกครั้งที่เราหลงผิดเราสามารถที่จะเริ่มต้นใหม่ได้เสมอขอเพียงเริ่มต้นด้วยความตั้งใจจริง"
